Angielski alfabet

Alfabet angielski oparty jest na alfabecie łacińskim. Zawiera 26 liter. Litera Y może oznaczać zarówno samogłoskę, jak i spółgłoskę. Litery W i R same reprezentują dźwięki spółgłoski, ale mogą być użyte jako część dwuznaków oznaczających dźwięki samogłoskowe. W angielskim piśmie znaki diakrytyczne praktycznie nie są używane. Można je znaleźć w pożyczonych słowach.

Początkowo język Anglosasów został nagrany przy pomocy run. Najstarsze zabytki pochodzą z V wieku. W VII wieku na wyspie zaczęła szerzyć chrześcijaństwo, a wraz z nim łaciński system pisania. Jednak runy pozostawiły swój ślad. Pisarz Birtfert ułożył alfabet w 1011. Wymienił 23 litery łacińskie i dodał jeszcze 5. Niektóre z tych symboli zostały zapożyczone z pisma runicznego.

Þ wymawiano w ten sam sposób, co dwuznakowy „th”, a następnie zastąpiono przez niego. Litera Ƿ stopniowo zastępowała dwuwymiarowy ury, który ostatecznie przekształcił się w w. Kombinacja gh zastąpiła literę Ȝ.

W XVI wieku alfabet angielski został powiększony o litery U i J oddzielone od V i I. Ligatury æ i œ można zobaczyć w niektórych słowach pochodzenia greckiego i łacińskiego, jednak w praktyce są one po prostu pisane dwiema literami: „ae” lub „oe”. Ampersand & aż do XIX wieku był częścią alfabetu.

Stosunkowo słabe zmiany w alfabecie angielskim w odniesieniu do języka tłumaczą trudności z czytaniem. Zamiast wprowadzać nowe symbole do oznaczania dźwięków, używane są dwuznaki — kombinacje dwóch liter.