Polski alfabet

Współczesny polski alfabet zawiera 32 litery. Powstaje w oparciu o łaciński. Znaki diakrytyczne są używane do przekazywania określonych dźwięków. Na przykład lekki ogon (ę) — przenosi pryzmat nosa, skok (ń) — pokazuje miękkość spółgłosek i kropkę (ż) — twardość. Stosowane są również di-, tri- i tetra- grafy (CH, ŹDŹ, SZCZ). Gdy chcesz uporządkować sławę w kolejności alfabetycznej, odgrywają one rolę liter. Symbole Ą, Ę, Ń i Y mogą być pisane wielką literą tylko wtedy, gdy całe słowo jest napisane wielkimi literami, ponieważ nie są one używane na początku słowa.

Polski alfabet używa znaków łacińskich z XII wieku. W 1136 r. Wydano w języku łacińskim Gniezno Bulla, które zawierało dużą liczbę polskich nazw. Jednak łacina nie zawierała wystarczającej liczby znaków do transmisji wszystkich dźwięków języka polskiego. Dlatego zastosowano znaki diakrytyczne, ligatury. Co więcej, polscy autorzy robili to bez żadnego systemu. Ten sam dźwięk może być oznaczony różnymi symbolami, a jedna litera może reprezentować różne dźwięki. Do jednego systemu inskrypcji zaczęto nadawać ortografii i interpunkcji wraz z początkiem rozwoju druku w XVI wieku.